MAIJAZZ, STAVANGER, 9. MAI 2022, DAG 3: Spor 5: Å sitja ein måndagskveld på Maijazz dei få sekundane etter at konfransier Rolf Nordås har annonsert kveldens artist, til Mats Eilertsen, bass, Thomas Strønen, trommer, Harmen Fraanje, piano faktisk er på scenen er ei pur glede av sitrande forventning. Du er der saman med om lag 100 likesinna – folk som er kome der, ikkje for å snakka med naboen, men for å høyra på ein trio som skal presentera musikk du med sikkerheit veit du ikkje har høyrt før.
Det blir som ein har forventa ein konsert som ikkje er slik ein hadde forventa. Trioen spelar i eitt strekk. Temaa og små melodiske figurar dukkar opp, blir gripne fatt i og utvikla for så å bli avløyst av nye idear og stemningar. På fremste benk får ein med seg at pianist Fraanje er til dei grader påskrudd i kveld. Han serverer nokre introar som Eilertsen og Strønen er minst like spente som oss tilhøyrarar på korleis vil utvikla seg. Ein av desse er så formfullendt at ein kunne tru det var ført i pennen av Edvard Grieg, men det er altså ein intro som leier oss via mange og vakre omvegar til Carla Bleys «Ida Lupino». Så følgjer «Warrior», og Eilertsen meiner at ein kanskje kan skjøna kvifor låten har fått den tittelen, og om ikkje, er ikkje det så farleg … Den bryske marsjen med dei rastlause trommene ber så avgjort tittelen med rette.
Konserten tonar ut med Eilertsens «22» med ei mengd temavariasjonar. Det blir sjølvsagt ekstranummer der ein figur på tre tonar dukkar opp att, men blir handsama på ein ny måte. Før dette hadde me fått oppleva ein sekvens der Eilertsen og Strønen sette kvarandre i stemne med klanglege utfordringar som berre dei to kan meistra og ein sekvens der det tok heilt av og Fraanje spelte frie linjer med båe nevane for så å angripa klaveret på villaste vis. Aldri har eg høyrt Strønen visa fram den Williamske intense svingen og den DeJohnetteske hihat/basstrommegrooven, men det er ei tid for alt. For nokre musikarar og for ein konsert!
Tekst og foto: Lars Mossefinn
