KAMPENJAZZ, SØNDAG 12. NOVEMBER 2023:
Karl Seglem frå det fagre vestalandet fòr,
me’ han fælsleg bodskap bar.
Fjelli vestr, fjelli austr,
høge fjelli fell og myrknar,
fe og frendar døyr.
Klima, krise, kloden,
k for katastrofe no.
Seglems hær kan ikkje stanne.
Høyrer du han Fenrisulven,
kan du sjå den Midgarsorm?
Hel og hennar hær et upp
naturen, heilag, vakker, vên.
Redsla riv i mergen, merg-et sjela,
frykta gjev’kje ro.
Høgt blæs Seglem, jamt som Heimdall,
båe set sitt horn til vêrs.
Råder Ragna-rok, hell’ e’ det enno von?
Seglem ropar ut sin ångest, vêt:
Balder døyr, men ingen gret!
Kven av uss fell tårurs flyt
for bakkane ved Breidablikk.
Kven fell tårur for vår jord?
Sit vi alle, stilt i båten,
fell vi berre turre tåror,
nett som Tôkk den lille, låke,
skapt av Loke jotneson?
Seglem og hans menn dei ropar,
høgare enn stilt.
Høyrer du? Og høyrer vi?
Hell’ vart vi alle ramma
av ei redsle, utan ro?
Djup er redsla, djup er roa óg,
seier Seglem, alt me’ natur gret.
Songen sit som is i sjela,
aldrig hev eg høyrt det slik,
Kan vi site roleg, ette’ detti?
Kan vi teie, og få ro?
Bandet det var tett som alder før,
Kåre [Opheim] spelte skinnet,
vermt som berre, som han berre tør.
Aldri hev eg høyrt han,
såpass kvass og gripan’s –
som ei pennefjør.
Erlend Viken, han rauk basen,
kjappe handlag måtte skapast.
Tona song, med klang i nasen,
Erlend song i fine stasen.
[Andreas Vold] Løwe dansa på tangentar,
glødande så glitret svevde,
med vit og vidd han bodet prentar.
Kraftig bas frå [Hallvard] Gaardløs,
ga Seglems bod ei tyngde, klang og form.
Alf [Magne Hillestad] var el’ktrisk guru,
styrde Seglems vå-bod, alt um tang og furu,
framifrå han reid som på ein målrett storm.
Karl Seglem sjølv,
på Adolphes lur og bukkehonn,
vekkjer minner, skapar bil’te,
hugen den fær fælsleg’ såkonn,
det kling som av dei ville vette’.
Men han gjev deg óg ei tru,
trua på det vakre,
sjå tangen lagar bru på bru,
undi vatnet, yvi fjøras vakre sletter.
Kjærleiken til deg sjølv, til verdi,
den gjev ro og trøyst på ferdi.
Eg hev høyrt det før,
men ikkje klårt, so skirt,
som sundag i ei gamal kyrkje.
Våte tårur fell, og varme,
Fårbauts son må ikkje vinne.
Seglems bodskap vil eg favne
som var det volvas eigne ord.
Seglemspå
Eg såg Seglem, bjarte duden,
Kalliopes son, han løynde flammen.
De verdas vise menn:
Vita de enn eller kva?
Kven skaut Balder? Frigg ho grét,
alt mens rundt ho, let alt som Tôkk.
Fram ser eg lenger, etter Seglem tala
um ragnarok, og verdas lagnad.
Gol han um Mytar i soge-skogen,
Karls raude hane, Vegar heiter.
All verdas vise menn:
Vita de enn eller kva?
Ein annan gjel i jordi nede,
sótraud hane, i salom åt Hel.
Høgt blæs Seglem, set horn til vêrs.
Ropar fåre: du lyt høyra.
Karl fôr sunnan med svidande eld,
det skein av sverdet, Berlin ho bleikna.
Menn på helveg hasta, himmelen klovna.
Til verdas vise menn:
Vita de enn eller kva?
Sol mun svartne, sig jord i hav,
av himmelen kverv klåre stjernur.
Eimen gøyser, og elden sleikjer.
Logar leikar lukt til himmels.
For verdas vise menn:
Vita de enn eller kva?
Men sjå,
ho upp koma andre gongen
jord or havet atter grønklædd.
Fossane fell, flyg ørn yver,
ho som på fjell fisken veider.
Då mun åkrar usådde vekse.
Ilt mun batne, Balder han kjem.
Hòd og Balder bur på tufti
i valtiva-ve.
Svar meg, verdas vise menn:
Vita de no eller kva?
Djup redsle og djup ro!
Denne teksten er bygget over (mis)bruk av Ivar Mortensson-Egnunds klangfulle oversettelser til landsmål av den eldre Edda. Brokker av teksten er direkte sitat fra kvadene i Egnunds landsmål, hovedsakelig etter midlandsnormalen. Jeg har prøvd å være tro mot Egnunds former, men det har nok sneket seg inn noen dialektformer fra min egen familiebakgrunn. Dessuten har poetisk lisens medført noen snarveier som bryter med dette. Dette er et uttrykk for spontan komposisjon, for improvisasjon, ikke for blyant-komposisjon som Charles Mingus kalte den tradisjonelle kompositoriske funksjonen.
Tekst: Johan Hauknes
Foto: Käthe Øien
Karl Seglem.
Kåre Opheim.
Erlend Viken.
Andreas Vold Løwe.
Hallvard Gaardløs.
Alf Magne Hillestad.
